Raum Singen - Mediathek

S isch wohr, s isch efange alles andersch, wie's früener war. Mer kännt au sage, s isch direkt anderschrum. I denk do zum Beischpiel as Esse. Wa früener die arme Lüt gässe hond, des isch etz zum Teil ä Delikatess fir die Verwöhnte. Käs und Fisch koschted etz grad meh wie s Fleisch und wemer i minere Jugend ebber Schofskäs aabotte hett, do hett mer om usglachet. Rollmöps hond d Baräckler sich gleischtet, aber heit giits jo au kone Baräckler meh, weil's kone Baracke meh giit. I hon als Bue d...

Der Rase hinder unserm Hus isch alles nu it schä. Er isch total vermoost, schtellewiis garnume do, de Rescht isch etz im Winter grau und i dät sage wüescht. Mer sott'en umgrabe und total nei asäe, aber wa sott me it alls, weil me vill z'vill sott. No macht me halt alles ander, wa me au sott und de Rase hinderem Hus, wo me neu mache sott, den macht me it, drum bliibt'er wüescht.Etz isch aber so, dass all Johr ufen Winter wieder ä Früehjohr kunnt und do gschieht all Johr ä Wunder. Etz wäred...

S isch lang lang her, i kännt it emol sage, wenn's s letzschtmol gsi isch, dass ebber zu mir gset hot oder gseit hät, "du bisch ein Süsser!" Mit zunähmendem Alter isch mer nämlich alles, nu kon "Süsser" meh. Des Wort hert me, wemmers iberhaupt mol hert, i de Ziit vum zarte Schmelz, wo d Locke no ums Haupt schpieled, aber nume, wenn de nu no drei Häärle hosch zum vüre bürschte. Etz giits do aber ä Usnahm, wo me im Alter ufs mol wieder "ein Süsser" wird und des kunnt so:Mer will zwar it, aber...

Wenn i ebbes hass, wie de Deifel s Weihwasser no isch des s Uflöse vunere Wohnung. Viermol i mim Läbe hon i des mache mösse und jedesmol isches no schlimmer gsi und wenn i no weng uf dem Planet umenand dappe derf, ka's am End sei, dass die grusig Arbet nomol uf mi zuekunnt. Ä Wohnung uflöse duet me nämlich fascht immer nu us zwei Gründ. Mer moss'es mache, wenn ebber gschtorbe isch und do kunnts denn wieder druf a, wie noh om der sogenannte Verblichene gschtande isch. S giit Lüt, däne macht des...

Weil i it gern schtand, hock i lieber und wenn's nu ufeme Hocker isch. Weil's aber ufem Friedhof kone Hocker giit und die Bänkle it do sind, wo i se gern hett, hon i fir »die Mei« en Schtei. Eigentlich ischer it fir die Mei, sondern fir mi, damit i noo binere hocke ka, s isch also min Grabhocker. Den hot mir min Zunftschpezi, de Wilfried Schwarz, usgsuecht und fescht anegmacht, damit er it mitsamt mir umkeit. Min »Meischtei« isch saumäßig praktisch, weil i uf dem hocke und Zwieschprochhalte ka...

Manchmol schenier i mi vor mir selber, wenn i zum Beischpiel alemannische Wörter erkläre sott, wo fir empfindliche Ohre wüescht klinged, weil se i de Schriftschproch i dere Form iberhaupt it vorkmmed. »Ein schmutziger Mensch ist ein Schwein!« Bi uns isch en dreckige Mensch ä Sau. Etz gond mir Alemanne aber no wiiter, weil ä Drecksau halt no dreckiger isch und ä Wildsau mit dreckig meischtens garnix zâ'tued hot. Grad etz isch des Thema Wildsau saumässig aktuell, weil i unserm Landkreis die...

Ä Delefon war scho alleweil ä schäne Sach und hüt isch de Komfor jo total perfekt, seit me die Händi hot, wo meischtens denn klingled, wemer die Klingelei grad it bruche ka. Vill Lüt hond jo gar kon Klingelton me, sondern ä ganz schpeziells Ruefzeiche. Die ka me bschtelle, denn klinglets nume, wemer aagruefe wird, sondern denn schwätzt ebber. Neilich war i binere Fäschtveranschtaltung, no hot zmol ä Schtimm gruefe "Hallo Schatzi wo bist du, hallo Schatzi melde dich!" Des isch herzig, wemer so...

S isch no garit lang her, dass z Neapel ä Riesesauerei gsi isch, weil d Müllmänner gstreikt hond und des schäne Neapel schier versoffe isch im Müll. Des Wort Müll isch ä noble Verschleierung fir des Wort Sauerei, denn wenn unsere Müllwerker nume schaffed, no versuft in Kürze ä Stadt im Dreck. Bi uns in Singe isches no lang it so wiit, aber s kännt am End scho no so wiit kumme, wenn die Sauerei so wiiter goht, mit däne gelbe Säck.Do hond so Firme große Böge gschpuckt, dass sie des Problem mit...

Heit saged se am See und "hüt" saged se im Hegau und heit oder hüt isch Aschermittwoch, de Beginn vu de Faschteziit, vum chrischtliche Ramadan. Sie schpillt ko große Roll meh, d Faschteziit, und d Muslim känned nu lache, wenn se höred, dass bi de Chrischte etz Faschtezeit isch, weil bi ihne de Ramadan ghörig ebbes vunene abverlangt, zum Beischpiel nüchtern bliibe bis am Obed. Mir Chrischte mached's uns bitzele leichter. Vor zweihundert Johr homer's no schtrenger ghet. Do homer ko Fleisch meh...

Justav Justav, wie haste dir verändert, saged se z Berlin und uf mi passt des au, wa d Fasnet betrifft. Du liebe Zeit, wa war i, mer kännt sage verknallt i die  Fasnacht und des sogar Hals iber Kopf. Des isch soweit gange, dass d Lüt, wenn se mi uf de Schtross troffe hond, a nix anders denkt hond, als a d Fasnet. S isch mer manchmol fascht z vill wore, wenn se mir im April iber d Schtross zuegruefe hond, "so bisch scho wieder fescht a de Fasnet" als ob i nix anders im Kopf hett, als des. Aber...

Hüt isch mer wieder mol die Gschicht eigfalle, wo de Bue dMamme gfroget hot; Mamme waisch ä Dekolldee? (Dekolleté). No hot d Mamme nu gmont »frog de Vadder, der woss des besser«. De Vadder hot de Bue denn ufklärt und hot zum Bue gseit: »Des isch ä Kleid vunere Frau, wo will, dass me binere obe nei sieht. Wemmer denn binere obe ine lueget, no isch se beleidigt und wemmer it ine lueget, no isch se ersch recht beleidigt.« D Mamme hot do druf nint meh gwisst und dodemit war des Problem erledigt....

Uns hot me i de Schuel no beibrocht, wenn ebber zu uns sage dät, dass de Mensch vum Aff abschtammt, no solle'mer sage, "jo du scho, aber i it!" Do hot sich i de Zwischezeit ä bitzele ebbes g'änderet. Zwar monemer all no, de Himmel sei obe, obwohl mer efange wissed, dass'es obe garit giit. Des Weltall isch bekanntlich unendlich, also grenzelos und des kännemer uns eifach it vorschtelle. S giit  no ebbes, wa unendlich und grenzelos isch, des sei die menschliche Dummheit, hot emol de Einstein...

Etz mol ganz ehrlich und Hand ufs Herz, hond ihr etz it au ä bitzele Angscht a Sylveschter vor dem neie Johr? Die Junge hond nadierlich kone, aber de Ältere kummed doch ä wengle Gedanke, wa i de Zuekunft alls kumme ka. Nadierlich goht me mit flottem Schritt vörse, und hot au ä ghörige Porzion Gottvertraue. S giit au vill sottige, die hond Vertraue ohne Gott, aber die meischte klammered sich no i Gedanke a de sogenannte Herr-Gott, weil's ene wohler isch, wenn on do isch wo alls guet macht. Die...