Wafrös alemannische Dialektik vom 5. Mai 2010

Im vergangene Winter hon i im Bürgermoschter vu Volkertershuse, mim Freund Alfred verschproche, dass i fir sin »Freundeskreis Alte Kirch« im Frühjohr ä Benefizlesung mach, damit wieder ä paar Pfennig is Kässle kummed. Den Verein moss mer unbedingt underschtütze, denn er isch s Herz vu Volkertshuse! Bis im Frühjohr isch no lang Ziit, hon i denkt, weil i des zu dem Zeitpunkt, wo'ner mi gfroget hot, no it gschafft het.
Er hot denn no wisse welle, under wa fir eme Motto mer die Lesung schtelle sott, des moss mer nämlich au uf Plakat schiibe. I hon it emol lang iberlegt und hon gmont »Vielleicht s'letschmol«
De Alfred hot z'ersch weng gschluckt, denn hot'er gseit, ha wenn du monsch. Er ghört zu dere seltene Sorte Mensch, wo au gelte lond, wa andere Lüt denked und so isches denn au uf de Plakätle gschtande, aber i hon mir gsagt, bis im Frühjohr isch no lang Ziit, do kasch des denn scho wieder.
Mer glaubt it, wie schnell die Ziit vergoht und ufs mol war des Frühjohr do und min Termin war de Obed vor em 1. Mai.
Je nöcher der kumme isch, je meh hon i ä kläne Panik griegt Nei ko Lampefieber, aber Angscht, dass mir bi mim Bronchialglump, woni scho ä halbs Johr mitmer rumschleif, d Schtimm wägbliibt. S isch denn z'mol Ende April wore und alles gurgle, inhaliere und Hueschtemocke schlotze, samt de Tropfe hot nint gnitzt und uf alle Plakätle isch gschtande »Vielleicht s'letschmol«.
I bi pünktlich vor de alte Kirch glandet mit mim Büecherköfferle. Mer hot kon Parkplatz sueche mösse, Männer mit Leuchtfarbene Mäntel hond om gwunke und zum Parkplatz gfihrt. Des isch der Freundeskreis, durchorganisiert und freundlich und so sind au d Gäscht uf de Platz gleitet wore.
I bin i die sogenannte Kinschtlergarderob und hon mine Büechle uspackt und s hot me ganz schä kitzelet im Buch, denn d Schtimm hot nu no gschätteret.
Mer hot s Gräusch ghört vum Saal und der moss propfetvoll gsi si, aber mei Schtimm hot all no gschätteret. I hon denkt, wa me so denkt, wemme so alt isch wie i, nämlich, do kummed halt ä paar, aber sicher it vill, so hot sichs aber it aghört. De Herr Bürgermeischter hot me denn uf d Bihne begleitet und die Lüt im Saal wared so lieb, dass i Angscht ghet hon, i mösst etz glei brieke. Vor luter Angscht hon i nomol fescht ghueschtet und mi gräuschperet, ufs mol hot mei Schtimm nume gschätteret!
Während s Publikum klatscht hot, hon i fescht i de Saal neiglueget und hon me fascht eweng gschämt, dass alle die Lüt, wo do gsässe sind, bis uf de letzschte Schtuehl, nu wäge mine Gschichtle kumme sind.
Vu Konstanz, Radolfzell, Stockach, Donaueschinge, Villinge-Schwenninge, ussem Hegau, jo sogar ussem Linzgau, alte Arbeitskollege, ä ganze Gruppe us minere Singemer Pfarrei, i hett känne brüele vor Freid und ufs mol lueg i uf mei Armbanduhr, no wareds beinah zwä Schtund und d Schtimm hot mer gfolget und it gschätteret und i hon S'Gfihl ghet, de kasch'es jo fascht wieder wie früener und noch de Zuegab hond se me in Arm gnumme und homer en Abschied bereitet, des hot mer schier d Luft abgschtellt und ufs mol hot mei Schtimm wieder gschätteret.
Ä Plakätle hon i mit hom gnumme und hon's a Türe vu mim schtille Örtle ufghängt und hüt, woni als dra vorbeigloffe bin, a dem »Vielleicht s letschmol« hon i immer denkt, s wär eigentlich scho weng schad!

Von Walter Fröhlich