Wafrös alemannische Dialektik vom 4. April 2007

Ums Himmels Wille, wo goht au die Zeit na? Etz sind's scho wieder 17 Johr, dass i des Buech gschriebe hon »Mer sott it so vill denke«. Do isch ä Gschichtle dine »De Schrank-Homasch an Alex«. Seller Alex isch en ganz en liebe Freund vu mir, z Konschtanz, und des scho ewig lang. Er isch ibrigens de achte Alefanz, fasnächtliches Urgeschtein und z Konschtanz bekannter als d Imperia. Des schtimmt zwar nime i de Jetztzeit, weil die alte Konschtanzer au usschterbed, wie d Radolfzeller, d Singemer und d Stockacher oder d Engemer. Die Alte gond und läbed hekschtens no i de Gschichtle, wo mer sich vunene verzellt, bis selle au nume do sind, wo no die Gschichtle wissed. Mer sind no siebe alte Narre a mim Konschtanzer Schtammtisch, de acht war de Helmut, de Karle Dipfele. Der isch au scho vorus gange, aber de Schtammtisch heißt etz Dipfele-Schtammtisch und etz grad simer nu no sechs, weil de Alex au nume will, weil er nume welle ka. Er war i de letzschte Ziit so muderig, hot all weng kränkelet, isch näene niene meh ane und hot sich total z'ruckzoge. Mer isch denn doch emol i sei Wohnung im Hus vu de Blätzlemodder Gertrud selig und do hond'sen gfunde, bewusstlos, im Zucker-Koma, weil er sine Tablette nume gnume, sondern i de Lokus gworfe hot. S war direkt abenteuerlich bis mer'n uf de Intensivschtazion ghet hot und do ischer zwä Woche gläge, bis'er uf Schtazion kumme isch. Liebe Fraue hond sich umen kimmeret und mine Schtammtischbrieder hond'en bsuecht, aber er hot all nu gschlofe und ko oder kaum Notiz vu om gnumme. S hot me all Tag bloget, weil i no'it bei ihm war. I hon mer all nu vu de andere verzelle lo, wie's em goht, aber die letzscht Woch hon is packt und bi uf Konschtanz, i die riesige Klinik, woni scho als Bue gläge bi und wo mine Großeltere und mine Eltere gschtorbe sind. I hon ä merkwürdig's Verhältnis zu dem riesige Komplex, aber a de Pforte isch on vu de Paradieser Sänger, wo a de Fasnet im Fernsäeh solo singt, der macht den anonyme Klotz weng heimelig. Umbaut wird wie verruckt und so eifach isch es it, bis mer des Zimmer findet, wo min Alex liege soll, aber nochere Weile hon'i s gfunde. Fimf Mann lieged i dem Zimmer, weil etz grad große Platznot isch, wäge dem Umbau. Zerscht hon i denkt, des Bett sei leer, weil de Alex ganz zämmegringlet under de Decke gläge isch. I bi denn näben na gsässe uf en Schtuehl, hon die Decke weng weg und do war des Gsicht, woner mit de Ärm zuedeckt hot. Etz honem känne de Kopfschtreichle, aber er isch it verwacht. Ganz leise, aber all wengle lauter hon i denn i sei Ohr gruefe, »hallo Freund!« Des hot er all zu mir gset, am Telefon und au wemer uns troffe hond. Und nochere Weile hot'er d Äugle mol kurz ufgmacht, hot gset »hallo Freund« und sogar min Vorname. Er hot suscht nie min Vorname gset, nu alleweil »Freund«. Denn wared d Äugle glei wieder zue. Er hot weng träset, weil er ebbes aabroche hot, weil'er ussem Bett keit isch. Hosch Schmerze, hon i gfrogt, und er hot gmont, s goht. Aber drehe hot'er sich it känne, des hot'im weh tue. »Au des no«, war denn de näkscht Satz und denn no, »des wird nint meh«. I honen wieder gschtreichlet und ganz noh a sei Ohr gschwätzt: »Wa sagsch au fir Sache, du kasch uns doch it hocke lo, wa solled mir ohne Alex, Konschtanz ohne Alex isch doch langweilig!« I hon gwisst, dass des it schtimmt, weil niemerd umen rum gwisst hot, wer de Alex isch. Wa des fir en Alex isch, fir en wunderbare, luschtige, umtriebige Alex isch, en Schreiner wie's kon meh giit, en Freund, wo alleweil andere eiladet, wo kone Rechnunge schriibt, wen er oemeds ebbes macht, wo alleweil fir andere do isch, der Junggsell mit dem große Herz, mit dem große Durscht, wo alle Beizle kännt, am See, im Hegau und im Thurgau. Wo mer au mit ihm anekunnt, iberall rueft's »salli Alex«, weil mer'n kennt, wo's au isch. Nu do i dem riesige Krankehaus kennt niemerd des Häufle Mensch under sinere Bettdecke. Die schä blond Schweschter, wo en schticht, zum de Zucker prüefe, schticht und goht wieder, weil se no nie ufeme Fäscht vum Alex war, und des Model vunere Ärztin, wo kumme isch ge ä neue Nodel lege, für die liit do en fimfesiebzgjährige alte Maa, wo nume richtig tickt, aber it der Alex, der johrzentelang am schmutzige Dunschtig mit sinere Gruppe Konschtanz uf de Kopf gschtellt hot. »I bi gfalle«, hot er no gflischteret und glei druf isch ganz leise sei Schtoßgebetle kumme, »heilandzack«. I kännt mir vorschtelle, dass sogar d Engele lache mond, wenn de Alex »heilandzack« set, weil de Alex jo it flueche will. I hon denn nu no i sei Ohr gsagt: »Gell, wenn de früener umkeit bisch, no hosch wenigschtens gwisst warum.» Denn hot'er nu leise gmont, »aber sell isch wohr«. Denn ischer wieder eigschlofe, min Alex und i bin gange. Vor däne vier neue, hochmoderne Ufzüg mosch oemeds drufdrucke, no ertönt pletzlich ä Schtimm »Nehmen sie den Aufzug Nummer zwei!« Des hot me richtig mit dem Haus versöhnt. Etz hot wenigschtens zum Abschied ebber mitmer gschwätzt. Dass Technik so menschlich sei ka ...

Von Walter Fröhlich