Wafrös alemannische Dialektik vom 15. Februar 2006

S ka scho si, dass mei Mode ä altmodische Mode isch, aber de'sch mir offegschtande wurscht. I hon halt i dem Zimmerle, wo i mine Sächele schriib, en Hufe Bilderrähmle ufgschtellt mit Fotone vu Lüt, wo gschtorbe sind, wo aber i mim Herz und i mim Hirn wiiter läbed. Uf om vu däne Foto isch de GOSCH. Des isch d Abkirzung vu GO-ttfried SCH-mid. Er war dankbar defir, dass sine Eltere ihn it ARtur tauft hond. Er isch scho lang underem Bode, aber fir mi ischer unschterblich. Arbeiter ischer gsi i de ALU und hot's brocht bis zum Personalreferent. Iber zwei Johrzehnte hoter die letscht Siite vu de Werkziitig vu de ALU gschtaltet und mit mir zämme ischer johrelang ufträte. Er ward Narremodder vum Poppele und en Humorischt mit Herz und ere Fantasie, wo me nu mit genial beschreibe kännt. Wenner guet druf war, hoter sin »Ruuschmaa« gschpillt, on wo z dief is Glas glueget hot und denn ufem Homweg war. Do ischer zerscht bi de Rundtankschtell uf ä Zapfsäule kletteret, hot en Zehner oemeds inegschteckt und laut brüelet: »hei loss dei Karussell emol saue!« Mit eme Bolizischt hot er schtändig Malör ghet. Der hoten nämlich gfroget, waner denn under dere Laterne all sueche dät. No hot er gmont, si letzschte Mark, die däter bruche fir de Omnibus. De Bolizei hot ihm helfe sueche und mont nochere Weile: Des kläpperet doch, wenn e Mark abekeit, wo hondse se denn verlore? Ha dert vorne, mont der Ruuschmaa und de Bolizei schnauzt en a: Warum sueched se denn do, wenn'se se dert vorne verlore hond? Weil i do Liecht hon und dert vorne isches dunkel, hot de Ruuschmaa gmont. It lang druf schtoht'er vor eme Hus und zünslet all mit sim Feuerzeug gege d Hustöre. Rueft der Bolizei: Was machen sie denn da? Und der nume Nüchterne mont: Sie säned's doch, Herr Wachmeischter, ä Schlossbeleuchtung! Do frogt er de Bolizei: Däted sie bitte mol zelle, wievill Beule i am Kopf hon? Der Bolizei fahrt'm iber de Grind und sagt denn, drei! Merci mont de Bsoffene, denn kummed etz nu no zwei Laternemaschte, denn bin i dohom. Vor sim Hus war er weng laut, drum lueget obe d Frau Mägerle zum Fenschter use und mont: Herr Häfele, sie schtupfed mit ihrem Husschlüssel jo en ganze Meter näbem Schlüsselloch! Mont de Häfele: Tond se ihren Kopf wäg, Frau Mägerle, hüt isch Affeschieße! Im Ibrige hon i glernt, die Erde isch rund und dreht sich, no wird des scheiß Schlüsselloch doch etzgobald mol wieder vorbeikumme! Woner hot leise welle Treppe nuf, hoter blederweis die obere zwei Tritt uf omol gnumme, no wared's aber no vier. Etz hot er nume schelle bruche, weil Sie ihm offgmacht hot. Er isch ufgschtande und hot gmont, ja bisch du aber fleißig, Schatz, dass du z Nacht um halbe drei scho mitem Schrubber underwägs bisch!. Noch dem Empfang ischer denn glei ufs Klo und do hot Sie ihm denn scho ä Kissele vor d Lokusschüssel glegt ghet, wo druf gschtickt war: »Knie sanft und wirsch du blasser, denn sei so guet und zieh au s Wasser!« Am näkschte Tag ischer it ge schaffe gange, aber it wägem Kater. Er hot anschtatt de Kette vu de Wasserschpüelung de Aschperaguss verdwischt. Heinomol wared des herrliche Zeite mit unserm GOSCH, womol zume Konschtanzer, wo gmont hot, »ihr Singemer sind jo sowieso alle bled«, gseit hät: »Desmond ihr Konschtanzer uns Singemer grad sage. Wem hond se denn möße ä Universidät aneschtelle, eu oder uns ...«

Von Walter Fröhlich