Wafrös alemannische Dialektik vom 1. September 2010

S giit Zeite, do isch mer it der, wo mer isch. Des isch kon Bledsinn, des isch, jo wa isch's, des isch en Zueschtand, wo mer usser sich isch und wemer usser sich, no isch mer it bi sich und äbe wemer it bi sich isch, no isch mer it der, wo mer isch. Viellicht saged etz sotte, wo des läsed, etz hot'sen no gar, etz ischer total gschuckt, plemplem, etz schpinnt'er eifach, mir honds jo scho lang kumme säeh. Des isch it fär, weil i nämlich glaub, dass i au it meh schpinn, wie die meischte, wo um mi rum sind. Guet, wer giit scho zue, dass'er schpinnt? Eigentlich kon oder kone, weil ebber wo schpinnt, des selber garit woss oder merkt. Meischtens isches d Umwelt, wo des z'erscht mitgriegt. Etz wird sich aber jeder Mensch de-vor hüete, ebber wo schpinnt druf ufmerksam mache, dass'er schpinnt. Do käm mer aber immer a de Falsch, oder kenned ihr ebber, wo freiwillig zuegäe dät, dass'er schpinnt, blos weil ebber ihm des gsagt hot! Etz sott i aber viellicht doch au sage,wägewarum i mon, dass i momentan it der bin, wo i bin. S hot agfange mitere Guckel Nektarine wo i kauft hon, weil se mi am Obstschtand so agmacht hond. Nadierlich bin i glei, wo i vum eikaufe hom kumme bi, a de Kuchetisch ghocket und hon us minere Guckele so ä Nektarin usegholet und neibisse.
Des sott me it mache, i ebbes neibeisse, bevor mer richtig lueget, ob sich die Sach neibeisse loot, also bi Obst, ob die Frucht, i dem Fall die Nektarin, ob die au reif isch. Sie war halt äbe it reif, die Nektarin sondern sie war no unreif, obwohl se rot war und reif usgsäeh hot. Hirt isch se gsi, hirt wie Schtei und woni des Breckele usgschpuckt hon, wo i abbisse hon, do war äbbes debi, des war genauso hirt und bim undersueche vu dem hirte Ding hon i en vordere Schneidezah i de Händ ghet. I woss it, ob mine Leser nochfiehle känned, wa des bedeitet, en Schneidezah verliere, on vornedra und wo'ni i de Schpiegel glueget hon, no hot mer ä Hexelarve entgege grinst. Ä Zahlucke direkt vorne danne und inere halbe Schtund hon i ä Verabredung mitere sehr schäne, noble Dame ghet! Gond doch ihr mol mitere Zahlucke zunere Verabredung mitere sehr schäne, noble Dame! I nix wie a mei Werkzeigkischtle und die klä Tube mitem Alles-Schnellkläber gholet, war s näkscht. I hon die Lucke trocknet miteme Sacktuech, hon Kläber uf de Zah und honen fescht neidruckt, aber woni min Finger hon zruckzieh welle, isch der Zah a mim Finger hange bliebe, anschtatt dass der i dere Zahlucke hange bliebe wär. Etz war's nu no ä Viertelschtund bis zu mim Rondewuh, de Zah war a mim Finger und i hon all no usgsäeh wie ä Hex! Isch des ä Erklärung defir, dass mer gelegentlich nume bei sich, sondern usser sich isch? I hon den Zah ine Schächtele und hon bi minere Verabredung mit dere sehr schäne noble Dame vorsichtig gschwätzt, dass i d Oberlippe vu minere Gosch it bewegt hon. Gottseidank isch der Zah obe usebroche und it unde. I het jo it zu minere Verabredung go wenn die Lucke unde gsi wär. So hon i halt bitzele vorsichtig schwätze mösse, damit mei Gosch it z wiit ofgoht. Bi dere Glägeheit hon i gmerkt, dass mer richtig vornähm schwätze ka, wemmer d Gosch nu ä kläweng offmacht.
Uf alle Fäll hot die sehr schäne noble Dame iberhaupt it gmerk, wa i fir ä Händikäp ghet hon und usserdem hon i mei Epfelschorle miteme Röhrle gsuckelet, des hot au nobel usgsäeh und bi minere Konversazion war i de absolute Käs, weil mer mich gfrogt hot, ob i mon, dass de Dialekt, also unsere Muetterschproch usschtirbt, ober obs eine Rännesooss gibt. I hon it glei gwisst, wa i dem Fall ä Ränesoos isch, bin aber denn glei dehinder kumme und me hot mir ä Kompliment gmacht, i sei en sehr amüsante, "eloquente" Geschprächspartner! I glaub, dass des "eloquent" nix bösartigs isch. Jedefalls bini angenähm ufgfalle, trotz minere Zahlucke und debei war die schäne noble Dame vum Rundfunk, etz war i aber nume ausser mir.

Von Walter Fröhlich